Nadat ik het EH basisjaar had gedaan, ging ik in 2017 de PABO doen aan de CHE. Ik had een zolderkamertje in Veldhuizen gevonden en had wel zin in deze nieuwe uitdaging. Behalve mijn vriend kende ik eigenlijk niemand in Ede. Daarom ging ik op zoek naar een studentenvereniging. Op het introkamp van de PABO kwamen wat mensen van verschillende verenigingen iets vertellen, zo ook SiK. Omdat het mij wel aansprak ging ik naar de infoavond tijdens de IN-Week. Daar hebben we met elkaar gezongen en werd verteld wat SiK is en wat zij doen. Ik heb daarna nog een hele tijd staan praten met iemand die lid was. Haar enthousiasme bleef hangen. Ze vertelde dat SiK voelde als thuis en dat ze,  ondanks dat ze bijna klaar was met studie, nog graag even bleef plakken. Na 6 jaar studeren, een studieswitch, veel studievertraging en stress, herken ik mij nog steeds in dat SiK lid. SiK is voor mij een veilige haven geweest waar ik vriendschappen heb opgebouwd voor het leven, waar ik wekelijks met kring het geloof en leven kon delen. De sfeer is warm, verwelkomend. Je mag jezelf zijn, hoe cliché dat ook is. Ik ben ervan overtuigd dat je geloven niet alleen kan doen. Voor mij was het in deze fase van het leven niet makkelijk om mij bij een kerk aan te sluiten, maar SiK is ook een gemeenschap. Door het kleinschalige ken je iedereen en bouw je echt een band op met elkaar. Vooral de SiKweekenden dragen daaraan bij. Even weg zijn met elkaar waarbij je God samen opzoekt en een ontzettend leuke tijd hebt. Bij SiK mag je gewoon zijn. Ook met je geloofsvragen, twijfels, struggles in het leven, alle mooie dingen die je meemaakt. Dat delen met elkaar is voor mij heel waardevol en wat SiK, SiK maakt.